ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΣΤΑΣΙΝΟΥ ΜΠΟΒΗ
Φίλε γιατί;Από το κατώφλι της καρδιάς μου προβάλουν στεφάνια αιωνιότητας καθώς του τάφου αντικρίζω τα λιμνάζοντα πεπρωμένα.
Φίλε γιατί;
Τα νιάτα σου δεν πυροβόλησαν κανέναν.
Φίλε γιατί;
Οι ορίζοντες σβήνουν. Σήκω και πάρε στα χέρια σου τη διαταγή του δειλινού. Βγάλε το ματωμένο στεφάνι των ονείρων. Εδώ βουίζουν οι λυχνίες μιας άλλης ζωής.
Φίλε γιατί ταξιδεύεις στις απρόσιτες περιοχές;
Το δωμάτιο σου πλέει κι’ ας μην είναι καράβι. Γύρνα πίσω από το γιοφύρι του κάτω κόσμου. Φίλε φύγε από τους στεναγμούς πού γεφυρώνουν την άβυσσο.
Φίλε γιατί ;
Πέσμου πώς ακούς τόσα μύρια κάθε νύχτα; Έλα και στάσου όρθιος και πάλι στο φως.
Φίλε γιατί;
Γιατί έκλεισες νωρίς το μυρωμένο βιβλίο της ζωής;
Φίλε γιατί;
Γιατί απαρνήθηκες τόσο νωρίς την χλωρή χλαμύδα του Μαγιού;
Φίλε γιατί;
Τι να πω τώρα στα πουλιά, που σμάρι σκίζουν τον ουρανό στα χνάρια της ματωμένης δύσης;
Φίλε από τα παλιά θρανία, γιατί το ρήμα του καημού έπηξε στη γλώσσα σου; Νάταν τα φωνήεντα του φεγγαριού η ψίχα;
Φίλε γιατί δεν ήταν το φαρμάκι στην πλατειά διαδικασία με τον Χάρο, σαν το αίμα που ήπιε βιαστικά η σκόνη;
Φίλε γιατί δεν ήτανε να σηκώσεις στα μάτια σου το πιόμα, να δόσεις του χάρου να το πιει;
Φίλε γιατί τριγυρνάς στις αμέριμνες σκηνογραφίες αυτής της νεκρικής πόλης; Γιατί οι δρόμοι της έγιναν τα μονοπάτια της ψυχής σου;
Φίλε γιατί αυτός ο μαύρος τοίχος της σιωπής; Σκύβω κοιτώ και δεν μπορώ να δω το πρόσωπό σου.
Φίλε, αίμα στο αίμα η ρίζα σου κι’ ο θάμνος που τρυπάει. Τα ζυγιασμένα κόκαλα τριγύρω μου βοούνε κι’ η σάρκα σβήνει τη φωτιά στου χάρου τη μανία. Μέσα στο θάμπος κείτεσαι πρώιμο φύλλο Φθινοπωρινό, σ’ αγύριστο περίπατο στου ποταμού τη νιότη, μακριά από το κλαδί που τίναξε ο αγέρας.
Στου Μάη τα μάγια όνειρο και κλάμα δίχως τέλος, γιατί την Άνοιξη μπορεί ο πόνος κι’ ανασαίνει.
ΙΕΛ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου